Rozmowa 1, 2 i 3 w części.

Look at me.

What have I become?

.MuzykA.

Rozmowa 1.

 - Przepraszam pana.

 - Słucham?

 - Przepraszam, chcę przejść.

 - A, tak, tak...

Rozmowa 2.

 - Przepraszam pana, tu mogą wchodzić tylko pracownicy. Proszę wyjść.

 - Ale... Wtedy, w Austrii... !

 - Proszę pana, ostrzegam. Wyjdzie pan sam, czy mam zawołać ochronę?

 - ...

Rozmowa 3.

 - To znowu pan!? Już wołam ochronę.

 - Czekaj, Chris. Pamiętasz? Wtedy w Austrii? Szesnaście lat temu. Pewnie nie pamiętasz...

 - ...?

 - Prowadziłem wykłady w 'Elementalu', pamiętasz?

 - ...

 - Miałem wtedy dwadzieścia lat i byłem studentem filozofii. Prowadziłem wieczorki filozoficzne w kawiarni dyskusyjnej. W piątki. Pamiętasz, jakie tłumy wtedy przychodziły do takich miejsc?

 - Proszę stąd wyjść.

 - Dobrze, ale ty pójdziesz ze mną.

 - Proszę stąd... wyjść... nie chcę z nikim rozmawiać.

 - Okej, okej. Chodź. Wiele się od tamtego czasu pozmieniało, prawda?

 - Ale... ty... skąd znasz moje imię?

 - Hm?

 - Skąd. Znasz. Moje. Imię.

 - Aaa! Aha. Bo... no, sam mi się przedstawiłeś? Przychodziłeś trzy tygodnie pod rząd. Rozmawialiśmy. Szczerze powiedziawszy, nie wiem, czy udało mi się tak samo dobrze dyskutować z trzema... no, może czterema osobami potem.

 - To ty jesteś tym zapaleńcem z tamtej kawiarni... ?

 - Mhm.

 - Naprawdę?

 - No tak.

 - Tyle czasu! George! Dobrze pamiętam?

 - Haha! Gregor, blisko byłeś.

 - To było dawno, tak dawno. Nie poznałem cię!

 - Ty się wcale nie zmieniłeś. Pewnie gdyby nie to, też bym cię nie poznał. Wyglądasz tak samo, jak wtedy. Jesteś taki jak oni?

 - Kto?

 - Oni.

 - Nie wiem o co ci chodzi, więc pewnie nie jestem jak oni.

 - Nie ważne. Ale nawet nie wiesz, jak się cieszę, że zobaczyłem tamtą reklamę cyrku.

 - Ty przez tyle czasu mnie szukałeś?

 - Nie, nie. To przypadek, że tu jestem. Trzy lata temu wyprowadziłem się z Austrii i od tamtej pory podróżuję.

 - To ile ty już masz lat?

 - Trzydzieści sześć. A ty?

 - ...trzydzieści jeden.

 - Wtedy też tyle miałeś.

 - Coś sugerujesz?

 - Tak.

 - Uparty jesteś.

 - Tak. I ciekawski.

 - I tylko po to tu przyszedłeś? Jeśli tak, to możesz już odejść.

 - Nie. Chciałem ci powiedzieć, że wtedy się myliłem. Miałeś rację.

 - W czym miałem rację?

 - Że jednak nie.

 - Nie rozumiem... Ja tamte czasy pamiętam jak przez mgłę, ciebie w ogóle bym nie poznał na pierwszy rzut oka. Teraz dopiero trochę cię poznaję.

 - Dlatego cieszę się, że mam tak dobrą pamięć. Hipermnezja. Wiesz co to? Nie ważne. Kiedyś cytowałeś wiersz: Rozbić wszystkie lustra, zabić mieszkające w nich kreatury / Chwycić w pięść pióro i jak nożem godzić w wybryki natury. / Potem płakać nad zabitym w nas samych człowiekiem, / Głowę schylając nad trumną pustą, nad rozwartym wiekiem.

 - Haha! Ja wtedy takie głupoty pisałem, że głowa mała!

 - Czego chcesz? Mnie się tam podoba.

 - Daj spokój... Austria źle na mnie wpływa.

 - Ale nie o to chodzi. Pamiętasz, jaką wtedy tym rozpętałeś dyskusję?

 - Pamiętam, że ktoś kogoś chyba winem oblał... ? Dobrze mówię?

 - Tak! Tak! Właśnie! No i dyskutowaliśmy. Wtedy byłem przekonany, że da się zabić w sobie wszystkie to zło, wiesz, żeby lustro było czyste.

 - Nonsens.

 - Właśnie. 

 - Teraz pomyślałeś, że...

 - Nie przerywaj mi. Wiem już, o co ci wtedy chodziło. Po prostu lustra są brudne. Sami je brudzimy, a potem dziwmy się, że jesteśmy w nich zdeformowani. Sami nie szanujemy swoich luster, a potem dziwmy się, że są umazane. Ogółem wszystko nas w nas samych dziwi. Chcemy się dostosować do wizerunków innych i przez te nieczystości tworzymy swoje fryzury, makijaże.... tak samo nieidealne, jak tafla lustra. Kopiujemy te brudy na nas samych. Podłapujemy szczątki luster innych, ich zanieczyszczenia i zacieki i przyjmujemy jako własne. Potem narzekamy, że nie jesteśmy sobą. Haha. Ludzie są głupi.

 - Hmm...

 - I wiesz co jeszcze teraz przyszło mi do głowy? Że ludzie po prostu nie lubią czystych luster.

 - A akacje?

 - Czyli jednak pamiętasz.

 - Teraz mi się przypomniało. Trochę niejasno, ale pamiętam.

 - Nie, już nie. Akacje już nie. Lustra zresztą też nie. Ale akacja dalej jest dla mnie symbolem kłamstwa. Nadal sądzę, że można sobie wyłupić oczy sięgając ustami po słodkie kwiaty.

 - A czemu nie sięgnąć rękami? Byłoby łatwiej.

 - Ręce masz zajęte.

 - ?

 - W rękach trzymasz swoje lustro. Jest ciężkie.

 - Ty zawsze masz jakąś odpowiedź, hm? Lawirujesz jak piskorz.

 - Ale zawsze krążę wokół pytania. Ty też nie powinieneś wychodzić poza ramy skojarzeń albo danego tematu, bo ktoś może cię nie zrozumieć.

 - Nie zamierzam się ograniczać!

 - Haha. Jak dziecko. Samo zamierzenie już jest formą ograniczania.

 - Ech... Chyba odwykłem już od rozmów. Jestem zmęczony.

 - Ach, no tak. Która to już jest godzina... ? Późno już. Późno. Przyszedłem tylko powiedzieć ci, że miałeś rację i widzisz, jak się zasiedziałem? Nie chcę ci przeszkadzać. Mówię: miałeś rację. Dziękuję, Blatta, za gościnę. Wiem, że nie chciałeś rozmawiać, mogłeś mnie stąd wyrzucić. Przepraszam, odrobinę cię przycisnąłem. Dobranoc. Żegnaj.

 - Ale... Taak... Żegnaj...

 - ... Gregor! Czekaj. Zawsze zastanawiałem się, o co chodzi w determinizmie. Przypadek? Jak to jest postrzegane? Wróć. Siadaj. Mów.

 - O, to bardzo proste... ! Zacznijmy od tego, że...