Tańczę ponad chmurami

            W dwóch sprawach Sikke nie kłamał - naprawdę był Holendrem i naprawdę miał trzydzieści cztery lata. Kwestia imienia była sporna - dawno temu, gdy jeszcze nie posiadał własnego zdania (bo i niby jak?), rodzice uparli się na Sigismunda. Nienawidził bycia Sigismundem, ale z drugiej strony, czerpał masochistyczną wręcz przyjemność z posiadania tak patetycznego i tak głupio brzmiącego imienia; odczucia te zmniejszyło cokolwiek posługiwanie się krótszą formą, ale jakby nie patrzeć - dosyć irytującym jest, gdy ludzie co chwila proszą, byś przypomniał, jak się nazywasz. A tak, bardzo elegancki, dynamiczny skrót - Sikke. Nadanie sobie jakby nowej tożsamości, takiej dla publiki i nowych, nie poznanych jeszcze ludzi. Sigismundem pozostawał we własnej świadomości, jakkolwiek by to nie brzmiało, chociaż ostatnimi czasy Sigismund rozmywał się w Sikkem. Wcześniej też miało to miejsce, ale w sposób o wiele bardziej subtelny. Bo Sigismund kierował się jakimis zasadami, Sikke już nieco mniej, Sigismund miał naiwny, idealistyczny stosunek do świata, Sikke - absolutnie nie. Można by ciągnąć taką wyliczankę jeszcze długo, ale ostateczny wniosek nasuwał się sam - Sikke był wersją, która lepiej znosi zderzenia z rzeczywistością.

            Sikke miał również zakodowaną w umyśle zbawczą podejrzliwość, może nawet i lekką paranoję; jakkolwiek by tego nie nazwać, pomagało przeżyć. Oraz zachować się przytomnie w wypadku pewnych... incydentów. Sigismund tego nie potrafił, nie potrafił negocjować, a ciemne strony i dopiski drobnym druczkiem zauważał dopiero wtedy, gdy już się wszystko dopełniło.

            Wszedł do wozu cyrkowego, w którym mieszkał. Właściwie, dopiero gdy znalazł się w środku poczuł, że coś jest nie tak. Było to właśnie to uczucie, co przechodzi dreszczem wzdłuż kręgosłupa, stawia włoski na karku i wywołuje jakiś taki dyskomfort w klatce piersiowej. I cholera jedna wie, czego ta obawa może dotyczyć. Coś się zdarzy. Albo już się zdarzyło. Ewentualnie zdarza się w tej chwili. I nie będzie miłe.

            - Dobry wieczór.

            Słysząc znajomy głos, dobiegający z końca wozu, Sikke bynajmniej się nie rozluźnił, wręcz przeciwnie - spiął wszystkie mięśnie, cofnął się kawałek i położył dłoń na klamce znajdujących się z tyłu drzwi.

            - Znowu ty? Ileż można?! - jęknął, starając się nadać głosowi ton żartobliwy i nonszalancki; niepotrzebnie, bo nieproszony gość zwyczajnie wie o jego zdenerwowaniu. Zawsze o wszystkim wie. A przynajmniej stara się sprawiać takie wrażenie, co już wystarczy, by wytrącić kogoś z równowagi, podkopać fundamenty pewności siebie.

            - Minęły ledwie trzy lata - odparł głos z rozbawieniem. - Czymże to jest wobec wieczności, czym to jest wobec... propozycji?

            Gdyby Rott posiadał królicze uszy, zapewne zastrzygłby nimi, nasłuchując oznak nadciągającego niebezpieczeństwa. Bo propozycje zawsze są niebezpieczne. I jednocześnie ciekawe, nawet bardzo... Stop. To nie jest dobra droga myślenia. To jest ta droga, co prowadzi do samych złych rzeczy, droga bezrefleksyjności i wiary w dobre intencje.

            - Jakoś nie jestem zainteresowany - stwierdził ostrożnie.

            - A to czemu? - skryty w ciemności gość wciąż zachowywał dobijająco wręcz opanowany ton. - Robię coś nie tak? Nie wywiązuję się z umowy?

            Chyba przyszedł czas na najgłupsze słowa, jakie Sikke w ogóle mógł wypowiedzieć podczas tej rozmowy.

            - Nie mam do ciebie zaufania - oho, czyli zaczynamy powoli i ostrożnie, żeby w każdej chwili móc się wycofać, obrócić kota ogonem czy wykonać inny zręczny unik. Brawo.

            - To zrozumiały, zdrowy odruch.

            - Mam pewne... hipotezy, co do tego, kim czy tam czym jesteś - no, teraz to się, panie Rott, wpakowałeś aż po końcówki dredów.

            - Są błędne - uciął intruz. - Już to przerabialiśmy. Ja tylko pomagam ludziom utalentowanym i zawziętym, niemal bezinteresownie.

            - Niemal - podkreślił akrobata; jego instynkt samozachowawczy już nie chyba, ale na pewno zaczynał zawodzić. Pewnego rodzaju ludzi, czy tam istot, wszystko jedno, po prostu się nie prowokuje. Nigdy.

            - Altruiści nigdy nie cieszą się długim życiem - stwierdził nieproszony gość filozoficznie. - Ja nie chcę wiele, nie domagam się rzeczy ekstra ciągle. Ale, skoro panu szanownemu to nie odpowiada - teraz z kolei głos ociekał wręcz słodyczą. - To ja się nie narzucam. Mówiłem, że to nie jest umowa wiążąca, zerwać ją można w każdej chwili. Ja jedynie zabieram, co moje.

            Dopiero te słowa naprawdę przeraziły Sikkego. Pozwalał sobie na pokpiwanie, lekceważenie, to ma. Może stracić wszystko, jeśli jakoś nie zareaguje. Teraz będzie musiał na kolana paść, szaty rozdzierać i co tylko, by jakoś go przeprosić, zjednać sobie na nowo. On zdawał się wprost uwielbiać teatralność. Chwila ciszy niebezpiecznie się przedłużała, powietrze jakby gęstniało.

            - Zmieniłem jednak zdanie - wspaniałe to uczucie, gdy całe napięcie nagle opada, świat wraca na dawne tory i w ogóle, to pięknie jest. A to tylko trzy słowa, tylko trzy, żeby odwołać wszystko, co było wcześniej.

            - Cóż, tak przypuszczałem. Wszyscy w ostatniej chwili zmieniają zdanie - brakowało jakiegoś gestu, który powinien był mieć miejsce po tych słowach, jakiegoś konfidencjonalnego szturchnięcia w ramię. - Z pewnymi rzeczami trudno się rozstać, prawda?

            Nie było sensu silić się na odpowiedź. Przecież on wie wszystko. A przynajmniej wszystko w tej materii. Znowu zaległa cisza.

            W tej właśnie chwili Sikke zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo idiotycznym jest stanie tuż przy drzwiach, w dodatku przy zgaszonym świetle. Jest, do cholery jasnej, u siebie! A nie, tak na przykład... zresztą, nieważne. Światła i tak nie będzie, choćby próbował zapalić chociaż zapałkę. Tak po prostu. Niektóre sprawy wymagają ciemności, albo inaczej - niektórzy mają do ciemności słabość.

            - Mniejsza z tym - słowom towarzyszyło ledwie słyszalne klaśnięcie.  - Sprawa jest. Dwie właściwie.

            - To, co już dostajesz, oczywiście nie wystarcza? - Sikke uśmiechnął się krzywo; był pewien, że przybysz dostrzeże jego grymas mimo ciemności.

            - Nie wracajmy do tego tematu. Zresztą, możesz zyskać. Wspominałem już o tym.

            - Zawsze wspominasz. O co chodzi tym razem?

            - Och, ktoś tu raczył się zainteresować. Ale, ale, nie wszystko naraz. Zobowiązania na pierwszym miejscu, zobowiązań się nie zaniedbuje, zwłaszcza takich.

            Cóż, prawda. Sikke słuchał.

* * *

            Miasto tonęło w powodzi szarości. Zresztą, trudno, żeby było piękne i słoneczne w środku nocy, gdy dodatkowo siąpi deszcz ze śniegiem. Ale tak za dnia zapewne należało do tych południowoeuropejskich, uroczych, prowincjonalnych miasteczek średniej wielkości, w których wszyscy się znają i nie dzieje się absolutnie nic. Dobre miejsce, żeby przyjechać na wakacje. Gdyby się miało wakacje. Z dziećmi najlepiej, gdyby się dzieci posiadało. Żeby sobie pola lawendy tratowały czy co tam dzieci puszczone samopas na wsi robią.

            Dostarczyć list, to brzmi prosto. Dostarczyć list w środku nocy, to brzmi dziwnie. Dostarczyć list w środku nocy i to w dodatku do posuniętego w latach człowieka, bo ktoś ma taki kaprys, to już zakrawa na absurd. Absurdy stały się integralną częścią życia Sikkego.

            Stał pod drzwiami antykwariatu. Był to jeden z tych małych, zapyziałych antykwariatów, co się do nich wchodzi poprzez podwórze kamienicy. W środku zapewne pachnie stęchlizną, pod sufitem wisi staromodna lampa o aksamitnym kloszu, półki uginają się pod ciężarem książek, prezentujących wszystkie stadia rozpadu... Mały, zapyziały antykwariat, do którego nijak nie idzie się dostać.

            Włamanie, oczywiście, wykluczał - alarmu najpewniej nie było, ale i tak wywołałby dość sporo hałasu, biorąc pod uwagę to, że nie posiadał żadnego wytrycha czy innego przydatnego wynalazku. Miał odpuścić, gdy zauważył otwarte piwniczne okienko. A już się tak ładnie układało, mógł mieć spokojną noc, ale nie!

            Okienko było szerokie akurat w sam raz, co by chudy akrobata mógł się do środka wsunąć. Gorzej było z lądowaniem - jakiś idiota uznał, że pod oknem postawić trzeba sklecone na odczep się półki. Połączenie takiego cuda techniki i spadającego w dół ciała implikuje, oczywiście, rozpadnięcie się tego pierwszego. Z efektownym hukiem oraz trzaskiem. Opcjonalnie można dołożyć dosadne i głośne przekleństwo po niderlandzku.

            Na skutki tego jakże zgrabnego, niekonwencjonalnego sposobu składania wizyt domowych (i przy okazji demolowania domu) nie trzeba było długo czekać. Otworzyły się drzwi do piwnicy, a w świetle bijącym z korytarza ktoś stał. Anemicznie zamigotała żarówka pod sufitem, a gospodarz zaczął schodzić w dół.

            Nie wyglądał na człowieka wyjątkowo starego; sylwetkę miał wyprostowaną, poruszał się żwawo, jedynie siwe włosy, nieco obwisła szyja i zmarszczki mimiczne - kilka głębokich bruzd na czole, nieco płytsze przy ustach - wskazywały na to, że jest człowiekiem starszym.

             - Jesteś od niego, co? - miał dziwny akcent: w sposób wręcz niemożliwy przeciągał końcówki wyrazów, to aż bolało, jakby zamiast słów rozciągał rozmówcę.  - Nie zaprzeczaj, pewne rzeczy się po prostu wie. Czego siedzisz pan jak kołek? Rusz się pan, zapraszam na salony, w piwnicy niewygodnie się gada.

            Cokolwiek zszokowany Sikke podniósł się ze sterty desek i otrzepał spodnie z kurzu. Czego jak czego, ale takiego powitania się nie spodziewał. I takiej wiedzy.

* * *

            - On to się potrafi obok człowieka zakręcić, co?

            Sikke stwierdził, że antykwariusz byłby niezwykle ciekawym człowiekiem, gdyby nie ten straszny akcent i irytujący zwyczaj dodawania "co?", na końcu niemal każdego stwierdzenia. Gdyby nie to, byłoby niezwykle miło siedzieć sobie tutaj, pośrodku ogromnej biblioteki, w jaką gospodarz zamienił całe pierwsze piętro kamienicy. Nikt mu nie zabroni, jego kamienica, jego sprawa. Ponoć ludzie w miasteczku coś tam gadali, ale kto by się tym przejmował. Na pewno nie ten człowiek - jego obchodziły tylko książki, aukcje i gromadzenie coraz to większych i większych stert małych, drukarskich skarbów.

            Akrobata zamruczał coś na znak zgody, uniósł filiżankę i ledwie umoczył usta w białej herbacie. Nie cierpiał smaku białej herbaty; w tym samym kąciku, co fotele, na których siedzieli, stał stolik oraz barek, ale antykwariusz najwyraźniej nie przyjmował do wiadomości, że jego gość może mieć ochotę na coś innego niż on sam.

            - Pierwszy raz przyszedł do mnie jako kobieta - starszy mężczyzna niemal niknął w obitym skórą fotelu. - On to potrafi, z tymi zmianami, co? W każdym razie, źle mnie wybadał, ja z kobietami nie lubię interesów robić, niekonkretne są, zdanie zmieniają, a te, co książkami handlują, to jeszcze najczęściej obłudne suki. Miałem z jedną taką kiedyś przeprawę...

            Sikke uznał, że powinien przerwać tę opowieść, zanim zdąży się rozwinąć. Jego gospodarz cierpiał na bezsenność, w dodatku okazał się być typem upartego gawędziarza - nie przeszkadzała mu więc ani późna pora, ani to, że akrobata przyszedł tutaj w określonym celu. W sumie, to należałoby dopełnić zadania. Chrząknął głośno, z kieszeni spodni wyjął lekko zmiętą kopertę i położył ją na stole, tuż obok filiżanki.

            - Pan przeczyta. Miałem przekazać i dopilnować, żeby pan przeczytał. Teraz.

            Antykwariusz spojrzał nań z wyrzutem; nie przerywa się opowieści z tak błahych powodów. Zaraz jednak skierował wzrok na kopertę. Wziął ją. Otworzył. Wyjął liścik i wyciągnął do przodu rozprostowaną rękę. Znaczy się, dalekowidz. Jakoś to pasowało do ogólnego obrazu. Bibliofil, wieczny kawaler, ma okrrropny akcent, niby samotnik, a opowiadać lubi (ukochane tematy: ja, książki, ja i książki), nie cierpi kobiet, kocha książki, a pieniądze wydaje jedynie na nie i na swoje skromne potrzeby. Tutaj pasuje jedynie dalekowzroczność. Czytał. Raz. Drugi.

            - Skurwiel - stwierdził spokojnie, opuszczając swobodnie rękę. Liścik upadł na podłogę. - Skończony skurwiel.

            Sikke siedział spokojnie i czekał. Nie śpieszyło mu się do wyjścia; na zewnątrz w dalszym ciągu było szaro i zimno, a tutaj przynajmniej miał ciepło. Przyjaźnie się już robić przestało.

            - Nie mógł tu wejść - ciągnął dalej antykwariusz. - Nie dałby rady. Ten pieprzony papierek wszystko zmienił. Jeden pieprzony papierek. - wreszcie podniósł wzrok. Spojrzenie miał mętne, wściekłe jak u zwierzęcia. - Twoja wina. Ty się związałeś z tym sukinsynem. Co ci obiecał, hę? Jakie cuda?! Co dostaniesz w zamian za to?!!

            Sikke podniósł się z fotela. Nie lubił patrzeć na ludzi bezsilnych. Nie lubił patrzeć, jak ktoś pewny siebie i tryskający witalnością nagle kurczy się, marnieje, dopasowuje do swoich lat. Nie lubił, gdy ludzie bezsilni upatrywali w nim źródło zła. On nic takiego nie zrobił On, Sikke, dba po prostu o własny tyłek. W takich sytuacjach wybitnie Sigismundowa część charakteru się wyłącza, żeby przypadkiem wszystkiego nie spieprzyć, nie powołać do działania sumienia. Sumienie, straszna rzecz.

            - ... chciałem tylko móc zbierać książki - teraz antykwariusz wbijał wzrok w przeciwległą ścianę, wolną od regałów jedynie dlatego, że znajdowało się na niej okno. - Chciałem. Tylko. Posiadać. Te. Pieprzone. Książki. To tak dużo? - jego głos stał się nie do zniesienia; gdy wpadł w histerycznie piskliwe rejestry, charakterystyczny akcent brzmiał jeszcze gorzej. Starszy mężczyzna oddychał spazmatycznie. Sikke stanął w drzwiach.

            - Jestem głupcem - stwierdził, już spokojnie, antykwariusz. - Ty jesteś głupcem. Obaj jesteśmy głupcami. Po ciebie też kiedyś tak przyjdzie. Jesteś głupi, bo mu zaufałeś. Głupi, głupi, głupi!

            Sikke zbiegał po schodach. Drzwi antykwariatu okazały się być zamknięte od środka na prymitywną zasuwkę. To małe miasteczko, nikomu nie przyszłoby do głowy cokolwiek ukraść. To małe, zapyziałe miasteczko, nikt by się nie domyślił, co kryje pierwsze piętro niepozornej kamienicy.

* * *

            Przed wejściem do wozu wziął świeczkę - stała na schodku w kałuży wosku, widać jakiś miły człowiek ją zostawił - jednakże, gdy tylko znalazł się w środku, zgasła.

            - Czyli przechodzimy do propozycji - i znów ledwie słyszalne klaśnięcie w dłonie, dochodzące z mroku. - Powiedz mi, mój drogi, chciałbyś tańczyć ponad chmurami?

            Sikke jedynie słuchał.

____________________________________

Nie pisałam niczego konkretnego... dosyć długo.

Nawet mi się nie chce odautorskich smętów tutaj pisać.
Cztery strony w Wordzie, to mało. Mój rekord wynosi dwanaście.